Door Jou

Hallo,

Ik woon in België en ik zag onlangs een nieuwsfeed die mij dit alles heeft doen lezen, maar vooral herkennen.

In 2017 heb ik ook een zware depressie doorgemaakt, het is iets die het van jou overneemt. En je loopt er inderdaad alleen mee. Het kan járen duren, ook levenslang.

Zelfs als je eruitgeraakt ligt het altijd op de loer, je moet een immense kracht hebben om ertegen te vechten/het te overwinnen terwijl je net alle kracht bent verloren.

Je bent eigenlijk al dood vanbinnen maar fysiek ben je hier nog, het doet zoveel pijn..

Ook fysiek. Zo heb ik het ervaren, daarom valt elke zelfdoding mij bijzonder zwaar, hier is niets laf aan. Enkel maar begrip, en ook respect. Want ook dit vraagt veel moed, en eens je die moed verliest..

Ik hoop dat jullie als gezin veel steun vinden in dit alles, zoveel liefde die er was, die blijft er altijd.

Lieve Gilles en Lena,

Jullie mama was een indrukwekkende vrouw. Ik leerde haar kennen tijdens onze studententijd, toen we samen in een commissie bij Veritas zaten. We waren niet heel close, maar ze is me altijd bijgebleven als iemand die vastberaden, ambitieus en oprecht warm was.

Na haar overlijden heb ik de woorden gelezen die zij heeft nagelaten, en ook de boodschappen van mensen die haar dierbaar waren. Die woorden hebben mij diep geraakt. Ik heb zelf te maken met depressie, en in een periode waarin het voor mij heel zwaar was, boden haar woorden en de manier waarop anderen over haar spraken mij onverwacht veel kracht en richting. Ze herinnerden mij eraan dat ik niet alleen ben en dat het belangrijk is om hulp te blijven zoeken en om goed voor mezelf te zorgen.

Ik zou willen dat het anders had kunnen zijn. Maar weet dat jullie mama een blijvende impact heeft gehad, niet alleen in haar leven, maar ook erna. Ze heeft mij, en ik geloof ook anderen, geholpen door de openheid en moed die uit haar boodschap sprak.

Ik wens jullie alle goeds. En in mijn hart draag ik altijd een stukje van jullie mama met me mee.

Lieve Annemarie, bedankt.

Dag Annemarie.

We kennen elkaar niet & dat is zoals het is. Ik ben diep onder de indruk van je verhaal, je voorbereiding tot….& je wijze raad.

Indrukwekkend & verdrietig tegelijk.

RIP.

Huub.

Hoewel ik je nooit persoonlijk heb gekend, heb je toch een diepe indruk op mij achtergelaten. Jouw woorden en jouw manier van kijken naar het leven hebben iets in mij losgemaakt dat ik niet meer kwijt wil. Het is bijzonder hoe iemand die er niet meer is, toch zo aanwezig kan zijn in gedachten en inspiratie.

Ik denk regelmatig terug aan jou, aan de kracht en wijsheid die je hebt gedeeld. Het voelt alsof je een stille gids bent geworden, iemand die mij eraan herinnert dat het leven geleefd mag worden en daarbij jezelf niet kwijt te raken.

Dank je wel dat je, zonder dat je het wist, een bron van inspiratie bent geworden.

Annemarie,

Ik zat gisteren naast jouw man op de ontmoetingsdag voor nabestaanden. Hij kwam me erg bekend voor, ik kon het niet loslaten en toen schoot het me te binnen: ik heb jouw verhaal een tijd geleden gelezen. Ik vond het artikel terug wat ik toen naar mijn mama had gestuurd. Ik zei nog “wat een mooie vrouw”. Ik ben sinds gisteren alles van jou opnieuw gaan lezen. Ik ben zelf mijn lieve papa aan zelfdoding verloren en jouw verhaal raakt me erg diep, het maakt een enorm verschil hoeveel informatie, brieven en dergelijke je hebt achtergelaten met uit te leggen waarom. Ik weet dat mijn papa ook dacht dat hij teveel was, terwijl hij mijn wereld was. Ik weet ook dat hij mij ontzettend graag zag. Daarom weet ik ook dat jij je kinderen ook ontzettend graag zag. Mijn gedachten gaan uit naar je man, je kinderen, je familie, je vrienden, … De depressie kan helaas eenmalig winnen, maar het licht van jou zal altijd verder blijven bestaan.

Dankjewel voor jouw openheid.

Geef mijn papa een dikke knuffel van mij mocht je hem zien.

Ellen

Lieve Yoeri, Gilles en Lena,

Wat een ondraaglijk verlies en wat een onbeschrijfelijk gemis. Ik weet dat jullie niks hebben aan het verdriet en de pijn die ik voel voor jullie om de geweldige mama en echtgenote die jullie moeten missen, maar het is er toch.

Ik heb de aflevering van “Voor wie brand jij een kaarsje” gekeken en de podcast terug geluisterd. Dapper Yoeri hoe jij, ondanks alle pijn, dit punt van mental health awareness onder de aandacht brengt. Het is de laatste decennia een maatschappelijk probleem. Je geeft ons mee, Annemarie geeft ons mee, er op tijd bij te zijn, geluk niet voor lief te nemen, lief/zacht voor jezelf te zijn.

Het gaat niet meer uit mijn hoofd, Annemarie gaat niet meer uit mijn hart.

Ik hoop dat er lichtpuntjes zullen zijn die jullie altijd mogen ontvangen. Ik wens en zend jullie heel veel kracht en liefde toe.

Hartelijke groet,

Anja Wouters

Lieve Annemarie, we delen bijna dezelfde naam en helaas ook dezelfde ziekte.

Ik zag je lieve man gisteravond bij Allerzielen en kwam op deze website terecht. Wat moet jij een mooi mens zijn geweest en wat had ik jou en je familie het gegund dat je er nog was geweest.

Na de geboorte van mijn dochter en het moeten missen van mijn eigen moeder (door sterfte op jonge leeftijd) belandde ik in 2024 in een postnatale depressie. De dingen die je beschrijft; niet kunnen voelen, alsof je je eigen leven niet kunt ervaren, alles voelt “gek” of “niet echt”, zijn voor mij heel herkenbaar. Ik heb in deze periode vaak gedacht aan zelfdoding, het leek alsof ik geen controle meer had over mijn eigen hoofd. Met een dochtertje van toen nog geen één heb ik uiteindelijk hulp gezocht; ik kon het niet meer alleen.

Het gaat nu, een jaar later, gelukkig veel beter met mij, maar de oude ben ik zeker nog niet. Het raakt me diep dat jij deze strijd verloren hebt, ik had het zelf kunnen zijn.

Liefs AM

Lieve Annemarie,

Ik hoor een stemmetje in mijn hoofd dat zegt ‘wat heb jij nou weer te zeggen?!’, want ik heb je al 16 jaar niet gesproken. Maar over de tijd daarvoor heb ik wel wat te zeggen.

We startten samen in klas 1B van het Stedelijk Gymnasium. Hoewel ik met vriendinnen van de basisschool begon aan die eerste klas, had ik altijd wat moeite een plekje te vinden in de klas, in de school, in de vriendinnengroepjes. Gelukkig was jij daar. Het eerste jaar sprak ik je vooral na school, op het station. Want ik had verkering met Sjoerd en jij fietste altijd met hem mee terug naar huis. Aangezien jullie langs het station kwamen en wij - de boerinnetjes uit Baarle - daar onze bus terug namen, vertrokken we vaak samen die kant op. Volgens mij hebben we daar in de winter nog regelmatig oliebollen op.

Onze vriendschap werd hechter naarmate de jaren vorderden en de klassenindelingen en vriendengroepjes veranderden. Vooral de laatste jaren van de middelbare school waren er regelmatig logeerpartijen als er weer eens een feestje niet in de buurt van Baarle was. Achterop de fiets bij jou kon ik met je kletsen over hoe de avond was. Ik weet nog een moment heel goed dat we terug naar jouw huis fietsten en ik bijna in mijn broek pieste van het lachen. Waarom? Geen flauw idee! Dat moment koester ik nu extra, want helaas was het een van de laatste keren dat ik je zag. Nadat ik in april het nieuws las dat je er helaas niet meer bent, deed dat een beetje extra pijn. Wat had ik je dan toch graag nog langer en beter gekend. Vaker willen spreken.

Ik hoop dat je op een plek bent die beter voor je is en dat je de rust hebt gevonden.

Bedankt voor het lachen en de leuke herinneringen samen, lieve Annemarie.

Ik neem je adviezen ter harte en zal het leven, mijn geluk, mijn gezin en mijn kindjes niet voor lief nemen.

🤍💫

Lieve Annemarie,

Sinds het bericht op je Facebookpagina over je overlijden moet ik vaak aan je denken. We hebben een tijd samengewerkt bij ons bijbaantje, en wat was je altijd een mooie, gezellige en grappige meid. We hebben veel gelachen in de pauzes, maar ook tijdens het bellen.

Ik had je al jaren niet meer gezien, en het breekt mijn hart dat je geen uitweg meer zag, ondanks je prachtige gezin. Dat het me zo raakt, zegt veel over wie jij was.

Je wordt enorm gemist door je lieve familie en vrienden, en nu ook door mij.

Rust zacht, lieve Annemarie.

Liefs, Judith

Lieve Annie,

Geen dag gaat voorbij dat ik niet aan je denk. Ik kijk naar je foto die in de woonkamer staat en dan mis ik je. Al vaak heb ik iets willen schrijven, maar telkens valt het me zwaar. Hoe kan ik woorden geven aan dit enorme verdriet. Soms wil ik niet geloven dat je er niet meer bent.

Vanaf 2010 samen in een jaarclub waarin we zoveel moois hebben beleefd, maar vooral moet ik denken aan al het plezier en gelach samen. Jij met je botte grappen of gifjes, maar vooral als de roddelkoningin. Je was overal van op de hoogte en dreef dan heerlijk de spot met alle gossip over BN’ers of Veritijnen. Met de jaarclub weerwolven, gek dansen, in de zon bakken, tot in de late uurtjes feesten of make-upen.

Tijdens het huwelijksweekend van Linda zei je tegen mij; ‘ik heb het afgelopen halfjaar niet zoveel gelachen als dit weekend’. Dat was het precies, als we samen zijn met de jaarclub dan verdwijnt alles. Iedereen weer zijn eigen ‘ik’, even geen zorgen maken over de grote mensen dingen in het leven en gewoon genieten. Soms zou ik terug in de tijd willen, zodat ik je weer onbezorgd kan zien genieten!

De laatste jaren zagen we elkaar minder door ieder zijn drukke leven, jij ver weg in Brussel maar als we dan samen waren, dan was alles als vanouds. Kon ik nog maar een keer genieten van jouw humor, lachen tot de tranen over onze wangen diggelen en jouw aanstekelijke lach horen. Ik mis je.

De afgelopen zomermaanden zag ik zo vaak vlinders, ze kwamen mijn huis binnen of als ik in het park lag dan kwamen ze op me zitten. Het voelt dan alsof je bij mij bent en dat is zo fijn! Op veel momenten ben ik op zoek naar manieren hoe ik je bij mij kan houden, want vergeten zal ik je nooit en je zal altijd een bijzonder plekje hebben in mijn hart.

Dag lieve Annie,

voor altijd met twaalf!