Door Jou

Kon de juiste woorden niet vinden. Wil alleen even zeggen dat vanavond het lustrumfeest van USBO (Universiteit Utrecht) is en dat ik je graag daar weer had gezien. Of eigenlijk: je had daar gewoon bij moeten zijn. En dat dit bericht, je website, liedjes en de inspanningen van je dierbaren mij enorm hebben geholpen. Ik vind het zo verdrietig dat het ons, en daarmee bedoel ik deze samenleving en al haar systemen, niet gelukt is om jou te redden. Als ik ooit iets 'terug' kan doen, laat het me alsjeblieft weten Lisanne van Kessel ❤️ En ik heb nog een lees- en luistertip: 'Thriving at your Thirties' van Elise van Zeeland en 'I was here '- van Beyonce. Lieve Annemarie, je bent en blijft een ster. Altijd.

Lieve Annemarie, lieve Yoerie, Gilles, Lena,

Het lijkt zo kort geleden dat we bij jullie plaatjes luisterden in Den Haag, waarbij de muziek uit de bij elkaar verzamelde boxen kwam. Gilles was nog een baby’tje en wat waren jullie trots om hem aan ons te laten zien - een stevig mannetje dat braaf doorsliep terwijl papa en mama met de gasten een wijntje dronken. Om meerdere redenen zullen we die avond nooit vergeten. Het was zo mooi om te zien hoe jullie samen genoten van deze nieuwe fase in jullie leven: trots op wat jullie met het huis hadden gedaan, trots op Gilles en trots op elkaar. Uiteindelijk heeft die ene avond er zelfs voor gezorgd dat ook Andrée en ik bij elkaar zijn gekomen. Het kan bijna niet anders dan dat we die avond iets bij jullie hebben gezien waardoor ook wij bij elkaar uitkwamen.

Yoerie, we zagen jou allebei veel op werk, hadden veel lol en konden allebei los van elkaar goed met je opschieten. Je was altijd trots op je vrouw. Zelfs toen we verder weg gingen wonen vertelde je over de mooie dingen waar zij mee bezig was en sprak je vol lof over wat ze deed en wat ze in de toekomst allemaal nog meer kon en waarschijnlijk wel zou gaan doen.

Helaas heeft Annemarie deze dromen uiteindelijk niet meer waar kunnen maken, maar ik hoop dat jullie kracht halen uit het feit dat ze deze dromen had en haar uiterste best deed om ze uit te laten komen. Het feit dat zij en jullie meerdere ballen probeerden hoog te houden is ook een teken van liefde - en van ergens om geven. En als ik alle verhalen hoor is er maar één ding waar Annemarie echt om gaf - en dat was haar gezin.

Net als Yoerie kunnen Gilles en Lena zo enorm trots zijn op hun moeder. Hopelijk voelen ze dit ook wanneer ze alle verhalen lezen die mensen de afgelopen maanden over Annemarie hebben gedeeld. En je zou willen dat ook Annemarie deze verhalen met een trotste glimlach kon lezen.

Hopelijk is het die glimlach die ook jullie blijven onthouden - hoe bitterzoet dat soms ook mag zijn.

Een hele dikke knuffel,

Freek en Andrée

Lieve Annemarie,

Het heeft me een paar maanden gekost om de woorden te vinden, en ik heb ze eigenlijk nog steeds niet.

We hadden elkaar al een paar jaar niet gesproken maar een paar dagen voor je overlijden bedacht ik me: laat ik Annemarie eens een berichtje sturen.

Ik had je LinkedIn post een paar weken eerder gezien, toen sprak je nog over een burn-out, en ik zag raakvlakken met mijn eigen proces. We spraken af om koffie te drinken in Brussel. Wat ontzettend verdrietig dat die koffie er nu nooit meer komt.

We zaten allebei bij de VVD, en toen jij naar Meute kwam, ging ik naar Buitenlandse Zaken. We “ruilden” als het ware van werkgever, zo grapten we wel eens.

Echt ruilen was het natuurlijk niet want wie jij was, jouw talent? Daar keek ik met veel ontzag naar.

We hebben in totaal een half jaar samen bij Meute gewerkt. Je hielp mij om de baan te krijgen bij BZ. Je keek naar mijn sollicitatiebrief, gaf tips over wat ik kon zeggen en schreef zelfs een mail naar jouw oud collega’s bij BZ dat ze mij echt moesten aannemen. Zo was jij.

5 dagen voor je overleden kreeg ik mijn laatste bericht van jou. Ik vind het nog steeds onvoorstelbaar dat je tot het laatste moment door bent gegaan met afspreken met mensen en er voor ze zijn. Want zo was jij.

Dankjewel Annemarie, voor wie je was en wie je altijd zal blijven. Je bent en blijft een voorbeeld voor mij.

Lieve, gezellige Annemarie, mooie talentvolle vrouw, lieve moeder, attent en behulpzaam voor iedereen,

Sinds je overlijden denk ik elke dag aan je. Soms met een glimlach, soms verdrietig maar de laatste tijd met meer positiviteit omdat ik dankbaar ben dat ik je heb leren kennen en jouw grappen nooit meer vergeet. Wat heeft zich toch in die relatief korte periode afgespeeld dat jij je zo klein en eenzaam bent gaan voelen. Je was ons zo dierbaar. Ik kan me nog goed herinneren dat ik je voor het eerst zag. We kregen een rondleiding in de 2e kamer en gingen daarna naar het huis van Yoeri. Jij kwam toen ook en had zilverkleurige nikies aan (en daar was je heel trots op😂). Je was zo gezellig en met iedereen aan het kletsen. Later zijn we nog naar de Ardennen geweest en een paar keer op skivakantie. Ik weet nog dat Yoeri een cursus moest volgen en jij geen zin had om daarop te wachten. Je kwam met de trein naar Arnhem en bleef bij mij slapen zodat je de dag daarop ook mee kon skieen. Ik kende je helemaal niet zo lang, maar je was zo laagdrempelig, makkelijk in de omgang en ik kon heel erg om je lachen. Met jou erbij was het oprecht altijd gezelliger en leuker. Er volgde nog een skivakantie met Ivan erbij. Wat hebben we gelachen om die gekke skileraar met zn vieze praatjes. En bijna huilen als er geen blauwe piste beschikbaar was om terug te komen (en weer heel blij als we levend beneden waren).

Jij had oog voor iedereen. Als Ivan en Yoeri lullig deden als ik iets met spelletjes niet wist, dan kwam jij voor me op. We moesten voor Ivan groenten meenemen in de aanbieding. Toen we terugkwamen met wortels was hij niet blij. Die waren niet lekker en te veel suiker ofzoiets. Jij gaf direct aan dat wij ons goed aan de opdracht hadden gehouden en dat Ivan met zn eetpatroon (groene groenten en olijfolie) een heel klein levertje had ontwikkeld en niet meer mee mocht naar de kroeg. Dat het levertje niet goed functioneerde werd inderdaad duidelijk toen hij bij de après ski na 2 drankjes al tegen het plafond hing.

We zijn na de geboorte van Lena nog een keer gaan winkelen in Arnhem. Daar zat je ook weer te grappen over je gouden pumps die nog steeds zo mooi waren en die je ooit had gekocht voor een eerdere bruiloft. Het huwelijk was helaas gesneuveld maar de pumps gelukkig niet. Je had ze destijds van je moeder gekregen. Nog iets te duur voor een starterssalaris.

Je kwam altijd heel sterk over. En achteraf gezien was je denk ik ook gevoelig maar die kant liet je niet zo vaak (aan mij in ieder geval) zien. Irene vertelde dat je voor Gilles een hartje op jullie handen tekende als hij niet naar de opvang wilde. Dan waren jullie altijd samen met hetzelfde hartje. Zo lief en creatief gevonden. En die creativiteit was er bij jou zo sterk en dat bewonderde ik aan je.

Achteraf denk ik dat er te veel gedoe in jouw leven is gekomen in een korte tijd. Alles ging je altijd voor de wind, je had alles mee en toen ging er veel tegelijk mis. Werken, wonen, relatie, het als moeder 100% perfect willen doen, dat lukte je even niet meer goed. Ik hoop dat je weet dat wij jou goed genoeg vonden ook als je niet die energieke en gevatte vrouw was. Ook als je in alles faalde en even niks meer uit je handen kwam. Je was lief en begripvol naar je omgeving maar nu achteraf gezien heel hard en niet begripvol naar jezelf. Ik weet hoe het is als schaamte het overneemt en je niet meer alles durft te delen met de mensen die dichtbij staan. Alleen maken we denk ik vooral verbinding als we ook de 'lelijke' en zwakke plekken met elkaar delen. Dit had je wellicht kunnen doorbreken als er 1 ding niet lekker was gegaan, maar voor jou was dit teveel tegelijk.

Vorige week liep ik met Lena en Ramy in de dierentuin. Het voelt zo oneerlijk dat ik wel kan zien hoe Lena zich ontwikkelt en jij niet meer. Je hebt hele leuke en mooie kinderen en ik weet zeker dat jij dit ook vond en heel veel van ze hield. We gaan met zijn allen ons best doen om er voor ze te zijn. Al kan niemand jou ooit vervangen Ann. Op geen enkel vlak kan iemand aan jou tippen. En zeker niet als moeder.

Ik denk elke dag aan jou. En dus ook met veel positiviteit. Je bent een topper!

Lieve Annemarie,

Er is hier al zo veel raaks over je gezegd dat ik me hieronder niet tot jou richt, maar tot je twee mooie kinderen. Ik denk zo maar dat je dat zou begrijpen.

Rust zacht, lieve, bijzondere buurvrouw ❤️

Lieve Gilles en Lena,

Het was een ijskoude donkere avond in februari in Den Haag. Wij stapten onze voordeur uit en de pizzakoerier en zijn vriendin zeiden ‘Hallo buurvrouw!’ tegen me. Huh? Wat bleek? Die pizzakoerier was helemaal geen pizzakoerier, maar jullie vader! Maar zijn vriendin was wél zijn vriendin: jullie moeder. Zij hadden net de sleutel van hun nieuwe huis gekregen, pal naast het onze. Wat me meteen opviel waren de schoenen van jullie moeder: zwart met borduursel in glitterkleuren. Grappig, ik had bijna dezelfde schoenen in mijn kast. Ik was onmiddellijk blij met deze nieuwe buren.

Jullie ouders gingen met veel enthousiasme en doorzettingsvermogen hun nieuwe huis opknappen. Net als wij. Dat schept een band. Maar die band was er toch wel, dat kon niet anders: jullie ouders zijn zo hartelijk en belangstellend en gezellig!

Later kwamen we jullie moeder nog een keer op een donkere winteravond voor de deur tegen. Dat gebeurde natuurlijk wel vaker, maar die ene keer was ze net een prinses! Ze droeg een oogverblindende lange glanzende jurk, haar haren opgestoken, stralende make-up en prachtige schoenen. ‘Ik heb gewoon een feestje van mijn werk’, zei ze stralend van oor tot oor, terwijl ze doodleuk op de fiets stapte. Een paar dagen later stond ze gewoon weer in een spijkerbroek met vlekken, vuile gympen en een knalrood donsjack stoffig klusafval in te laden om naar de vuilstort te brengen. En wat nou zo bijzonder was: zo was ze net zo prachtig als in die prinsessenjurk.

Ze deed graag dingen zo goed mogelijk. We deelden de plaatjes van onze plannen voor onze huizen. En die van haar waren altijd mooier en completer. Ze had zo veel originele ideeën! En haar uitvoering van die plannen was altijd tot in de puntjes perfect. Daar kon ik nog wat van leren. Ook kon ze ontzettend balen als iets niet lukte, bijvoorbeeld toen de kleur van de gordijnen nét anders was dan ze in gedachten had gehad.

In Den Haag fietsen veel modieuze knappe vrouwen met halflang blond haar rond. En heel vaak denk ik dat ik haar zie. Dan wil ik al bijna naar haar zwaaien. En iedere keer ben ik dan weer even heel verdrietig, vooral als ik aan jullie denk - en aan jullie fantastische vader. Maar ook denk ik iedere keer: natúúrlijk is zij het niet. Er is er maar één zoals zij - zo uniek, zo energiek, zo warm, zo briljant, zo knap, zo creatief - en zo ontzettend trots op jullie. Al dat mooie is niet zo maar weg; al dat mooie zit in jullie. Ik hoop dat jullie daar heel erg trots op zijn.

Brenda

Lieve Ann,

Ik mis je..

Vorige maand zijn we met de club (eindelijk) op lustrumweekend geweest. Het weekend waar we met z’n allen zo lang naar hebben uitgekeken en waar we weer compleet zouden zijn. We hebben herinneringen opgehaald, want in de afgelopen vijftien jaar maakte je een onuitwisbare indruk op ons allemaal. Je was zo bijzonder op allerlei vlakken.

Een mooie herinnering is onze vakantie op Bali, samen met Lisan. Je nam ons op sleeptouw, want je wist precies wat je deze vakantie wilde doen en had alles tot in de puntjes voorbereid; hostels werden geboekt, spelletjes gingen mee (jij altijd fanatiek, Lisan en ik iets minder), de hike naar Mount Batur was geregeld en restaurants of hippe ontbijt tenten werden van te voren gecheckt. Lisan en ik konden onbezorgd achter je aan lopen. Jij regelde alles. Bovendien was jij ook de enige die wel op de scooter durfde te rijden om het eiland te verkennen. Lisan zat bij jou achterop en ik reed minstens 200 meter achter jullie aan. Jij moest meerdere keren stoppen om of op mij te wachten of om Lisan te helpen met navigeren.. De paniek sloeg dan ook even toe toen jij de volgende dag aangaf iets voor jezelf te willen doen; een Indonesische kookcursus. Wij waren inmiddels gewend geraakt aan het feit dat alles zo goed geregeld werd. Wat was dat een fijne vakantie en wat hebben we gelachen.

Wat ik zo krachtig en inspirerend aan je vond, is je betrokkenheid bij zowel onze persoonlijke levens maar ook bij maatschappelijke kwesties die in de hele wereld speelden. Je stelde ons op de hoogte van politieke ontwikkelingen maar ook bij aankondigingen over belangrijke protesten zoals over de situatie in Oekraïne. Jij vond er niet alleen iets van, jij droeg daadwerkelijk actief bij en wist mensen met je mee te nemen. Zelfs in een van je laatste boodschap waarin je aangaf geen bloemen te hoeven ontvangen maar liever donaties naar Women Inc.

Naast belangrijke zaken konden we uren kletsen over onbenullige dingen. Bij elke nieuwe ontwikkeling over de zaak van Maddie mcCann, cybercharlatan Rian, de demonen van Waylon, Dre & Mo, het koppelen van de katten van Lize Korpershoek Dirk & Dennie, het overlijden van Bento de Keyboard cat, wist ik dat ik een bericht van jou kon ontvangen. En ja; daar was hij dan: ‘Hi vraagje, wie van jullie is er niet zwanger van Douwe Bob?’ Jouw grappen sloegen altijd aan en resulteerden in een glimlach op mijn gezicht, elke keer weer. Dat ga ik zo vreselijk missen.

Lieve Ann, had ik maar geweten wat er echt in je omging, ik had je zo graag willen helpen en samen met mij nog tientallen anderen. Ik vind het zo verdrietig dat jouw laatste periode zo eenzaam is geweest. Jouw afwezigheid is een enorm gemis wat we de rest van ons leven met ons mee zullen dragen. Ik hoop dat je de rust gevonden hebt waar je naar verlangde. Ik mis je.

Lieve Ann,

Voor jou is het voorbij. Hoeveel pijn je moet hebben gekend. En voordat je ziek werd, ook veel geluk, liefde en ambitie. Ik hoop dat je nu minder pijn hebt. Ik geloof niet dat je een keus had, maar jezelf verloren had, van binnen eenzaam was, zonder uitzicht op verbetering. Overleden aan een ernstige depressie is de juiste beschrijving. Omgevingsfactoren of biochemie maken dan niet meer uit. Depressie praat je jezelf niet uit, of iets dat je zelf kunt overwinnen.

Velen uit jouw omgeving zaten met een waarom- en een hoe-had-dit-voorkomen-kunnen-worden-vraag zat. Bijvoorbeeld waarom je niet om hulp vroeg, wat je bij een fysische ziekte waarschijnlijk wel zou hebben gedaan. En iedereen had dan voor je klaar gestaan. Heb je ooit aan euthanasie gedacht, of voelde dat voor jou als het uit handen geven van de keuze? Je was te slim en georganiseerd dat voorkomen of ingrijpen erg onwaarschijnlijk was.

Ik schreef hierboven hoe ik jouw situatie ervaarde, maar kijken in een suïcidaal brein kunnen we niet, noch een suïcidaal denkproces volgen. Op een persoonlijk noot, ik moest veel denken aan mijn moeder Maria, die me af en toe vroeg of ik levensbeëindigende gedachten had. Zij had mij ook direct door gehad als ik haar voor de gek had willen houden. Ik stel me voor dat jij bij jouw besluit ook had bedacht hoe je dit voor jezelf kon houden, verborgen van professionele hulpverleners en mensen die je door-en-door kennen.

Het was bijzonder in Brussel jouw laatste wandeling na te lopen. Bijzonder om de impact op Yoeri te zien. Bijzonder om te horen dat je er op de laatste dag zo rustig onder was, zelfs op de videobeelden van de hotellobby. Terug naar California was erg mixed feelings voor mij: veel steun van vriendin, vrienden, schoonfamilie en door het gevoel van thuis te zijn. Ik denk dat ik daar jouw ziekte een plek heb kunnen geven. Tijdens mijn thuiskomstfeestje toastte ik nog op het leven. Geniet ervan zoveel je kan, en zoals je schreef 'als je gelukkig bent, neem het dan niet voor lief' klopt helemaal. Er waren toen ook twee vrienden die openlijk over hun suïcidale fase praatten. Echt het geloof dat die optie het beste voor iedereen is. Die walnoot kan je zulke verschillende ervaringen laten beleven. Je schreef: '"Het zit maar in je hoofd”, zeggen mensen dan. Maar wie ben ik, als mijn hoofd niet meer van mij is'. Ik meen eigenlijk dat we niet onze gedachtes zijn, en dat besef helpt mij altijd goed. Gevoelens en gedachtes komen en gaan en zijn niet perse jezelf. Je hoeft niet perse iemand of iets te zijn. Je was meer dan goed genoeg.

In principe ben ik ook niet tegen de dood, of dat de dood heel erg is. Het moet eigenlijk ook wel lekker zijn dat het allemaal een keer ophoudt en je fouten en blunders langzaam in vergetelheid raken. Ik las laatst over een guru met oprechte nieuwsgierig naar de dood. Ik vond dat een mooie gedachte. En als je echt meende dat het voor jou op was, dan was dat ok. Wat me vooral bezighoudt, is hoe je het in je eentje hebt volgehouden tot het einde, terwijl je je diep ongelukkig voelde. Tegenslag, klein en groot, overkomt ons allemaal, maar het menselijke van elkaar steunen en samen dragen maakt het veel dragelijker. Andersom blijkt het ook weer menselijk dat jouw ziekte ons allemaal kan overkomen.

Ons afscheid was niet heel spectaculair. Iets in de trend van 'leuk je nog te kunnen zien'. Eerlijk, we waren ook niet heel close. Ik weet eigenlijk niet wat je dreef in je politieke / marketting loopbaan, waarom je relatief vroeg kinderen wilde, of je spijt of trauma's hebt, waarom je zo fanatiek in spelletje bent. Ik leerde je kennen als een sterk persoon, iemand die voor zichzelf opkomt, en weet wat ze wilt. Ik weet nog hoe ik jou direct al in contrast vond met een eerdere date van Yoeri. Hij wilde tijdens een etentje niet met haar op de foto: super lomp van hem, maar jou zou dat niet overkomen zijn. Jullie waren elkaar gewaagd. Samen de wereld aan kunnen, dat ken ik heel goed en is een heel fijn gevoel. Het sprong er vanaf tijdens de verbouwing van de Franklinstraat. Ik heb daar met veel plezier helpen klussen. De foto's met z'n drieën de nieuwe, zelf-gelegde vloerverwarming vieren staan in mijn favorieten.

We hebben een aantal familievakanties gevierd. Op Sicilië, een roadtrip van Thessaloniki naar Athene, in Toscane. Super gezellig, en voldoende foto's en anekdotes gecreëerd. Bijvoorbeeld, de Italiaanse ober met een hele vis aankwam en vroeg of je dat zelf ging klaarmaken. 'no, no, no' zei je op een ‘wat denk je nu zelf’ manier, denkende dat ze het omgekeerde vroeg. De ober nam met een diepe zucht de vis weg, en bracht hem later geprepareerd terug met een chagrijnig gezicht na er hoost-waarschijnlijk in gespuugd te hebben. Alle locals leken ook naar die onbeschofte buitenlanders te wijzen. Je schaamde je rot. We gebruikten de driemaal no van die avond nog veel vaker te pas en te onpas. Skivakanties waren super gezellig. De eerste vakantie na Gilles' geboorte zonder hem, en ook de volgende keer met hem en zijn Pikachu helm in een kinderklasje (super schattig!). Je ging een nacht uit de danskroeg eerder naar het huisje om tosti's te maken voor iedereen. Super goed idee natuurlijk. Echter, viel je direct met kleren aan op bed in slaap en werd niet eens wakker van de deurbel. De deceptie van een dichte deur (en voor Yoeri het uitkleden van zijn vriendin) in plaats van een midnight snack wordt nog steeds naverteld.

Gilles' echofoto als Sinterklaascadeautje was een hele leuke manier om jullie zwangerschap aan te kondigen, en natuurlijk om te horen dat ik oom werd. Na een keer op Gilles oppassen, kwam je hem ophalen in je eentje, na een stapavond in Limburg. Je deed het allemaal. Ook nogmaals erg bedankt voor mij opvangen tijdens mijn scheiding. Ik was helemaal overstuur, en wilde eruit, maar had tegelijk nergens zin in. Heel fijn om bij jullie oudjaarsavond te mogen vieren. Het was voor mij het begin van opkrabbelen.

Je kon erg fanatiek in spelletjes zijn. Je was altijd super strikt bij het Spel met de Hoed, volgens jouw spelregels of anders niet. Dronken Koehandel op Sicilië was super gezellig. Of Mario Kart en Party was altijd een succes. Je was erg van meme's, al heb ik daar zelf nooit echt veel van gezien. Wellicht kende je de Sleeping Brain Talking. De eerste keer dat ik die zag na jouw overleiden, moest ik direct aan jouw situatie denken. De humor zit hem in de op-eerste-gezicht absurde en willekeurige gedachtes die in je brein kunnen ontstaan (vooral tijdens in slaap proberen te vallen) en die je dan niet van je af kan zetten.

Je gaf ook veel advies mee. Ben dankbaar voor je huidige geluk bijvoorbeeld. Volledig mee eens. Als je geen uitzicht hebt op een gelukkig leven, wat is het dan waard? Ik wil graag eindigen om ook wat me te geven. Gilles, Lena, jullie zullen op jullie manier een gelukkig leven zien te vinden met deze bagage. Jullie worden omringd door liefde, en er zal altijd steun en hulp voor jullie zijn. Een moeder verliezen is helaas niet uniek en wellicht zijn lotgenoten, van vroeger en nu, ook een steunpilaar. Yoeri, hetzelfde geldt voor jou. Ik houd van je. Kijk goed uit naar jezelf en neem alle tijd, rouw, en zelfliefde die je nodig hebt. Plus daarmee help je jullie kinderen ook het meest, denk ik. Veel sterkte in jouw pad naar hervonden geluk.

Zojuist de uitzending van de Publieke Tribune van zaterdag 7 juni teruggeluisterd. Yoeri’s verhaal over Annemarie, het verlies nog zo vers, heeft me diep geraakt. Wat was zij sterk, moedig en dapper. Wat moeten jullie haar nu missen. Dank voor jullie openheid over de ziekte waar Annemarie aan leed. Ik wens Yoeri, de kinderen en de (schoon-)ouders alle liefde, troost en veerkracht toe. Dat jullie elkaar stevig mogen vasthouden, en dat het licht dat Annemarie was, voor altijd met jullie mee zal gaan.

Lieve familie,

Met enige schroom schrijf ik deze tekst. Annemarie ken ik alleen via jullie teksten. Het rouwbericht in nrc raakte me en ik wilde iets meer over deze stralende vrouw, moeder, (klein) dochter, zusje, partner, vriendin te weten komen.

Dat is een heel klein beetje gelukt. Dank jullie wel dat je zo open, zo warm, en liefdevol over haar geschreven hebt. Ik ben 80, heb kinderen en kleinkinderen, en besef hoe fragiel het leven is en hoe belangrijk dat je niets 'voor granted' neemt. Annemarie's rouwbericht heeft lang naast mijn bed gelegen en ik was blij met de gelegenheid te reageren via dit blog. Het lijkt me onnoemelijk zwaar voor jullie, haar dierbaren, om dit verlies te dragen maar uit jullie verhalen begrijp ik ze een grote rol gespeeld heeft in de levens van velen. Ik knoop het in mijn oren: Neem het geluk niet voor lief. Waardeer wat je hebt. Onderhoud het goed. Annemarie's woorden! Dank je wel.

Lieve Ann,

Al meer dan een maand moeten we je missen. En wat vliegt de tijd. Sneller dan mij soms lief is. Ik denk veel aan je, als ik ’s ochtends in het Haagse Bos wandel en luister naar ‘there will be time’ of wanneer ik kijk naar foto’s van jou met Gilles en Lena, die op een mooie plek in mijn huis staan. Dat zijn momenten van ontroering maar ook van rust, omdat denken aan jou me terugbrengt naar de prachtige persoon die je was. Zo sociaal, kundig, optimistisch, slim en bovendien: met oog voor iedereen.

Supportive, als het ging om carrière. Je gaf me de beste tips en sprak je me bemoedigende woorden toe. Vooral die laatste keren in Brussel, toen ik bij jullie langskwam vanwege mijn stage, zijn me zo dierbaar. We spraken één op één. Zonder kinderen en zonder de drukte van onze familie, die soms een stoorzender kan zijn in het hebben van goede gesprekken. We waren openhartig naar elkaar en daar ben ik je enorm dankbaar voor. Voor mij blijf je altijd de energieke, lieve en slimme Annemarie.

Liefs,

Rosa